Het is zover. 2017 is voorbij. Een jaar dat voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan, van de hoop op genezing op 10 januari tot het uiteindelijke overlijden op 4 augustus. Als Lisette dat had geweten, zei ze, had ze de hipec nooit gedaan. Ze had nog een kuurtje genomen en afgewacht. Dat had waarschijnlijk meer kwaliteit van leven gegeven. Maar ook zij heeft alles aangegrepen om die ene kleine kans op overleven waar te maken. Ze heeft gevochten als een leeuwin, wat een vrouw! Mijn vrouw!
Daarna startte de periode erna. Om het verdriet voor te zijn besloot ik om, in haar voetsporen, haar missie af te maken, eerst de halve marathon, dan een oefenmarathon in Rome en uiteindelijk de hele marathon in New York. Omdat ik maar weinig tijd had, heeft mijn lichaam onder een enorme stress gestaan. Inmiddels ben ik voor een tweede keer bij de huisarts geweest. Ook nu werd bloed gevonden in de urine en ik vermoedde sporthematurie. Om zeker hiervan te zijn is een kweek gemaakt in het lab en hier is verder niets uitgekomen. Dus sporthematurie, irritatie van de urinewegen door zware inspanning. Iets wat bij hardlopers vaker voorkomt.
Na begin december een training te hebben gedaan, waarbij we moesten sprinten, is er een blessure opgetreden, het tribaal stress syndroom, een blessure die valt onder het containerbegrip shin splint. Het komt er op neer dat op plekken langs het scheenbeen het botvlies is ontstoken en er kleine botbreukjes zijn ontstaan door het trekken van de spieren aan het bot. Ik wachtte rustig af tot de volgende training en zakte gaandeweg door de benen, op het moment dat ik vaart wilde maken. Ik heb een afspraak gemaakt met fysiotherapeut Dominic en hij gaf de order om gelijk te stoppen voor een periode van zeker twee weken. Daarnaast kreeg ik oefeningen en heb ik inmiddels een dry needle sessie afgerond. Dat ik wat pijn en allerlei bijverschijnselen heb neem ik op de koop toe, maar wat ik erg vind is dat ik diverse wedstrijden moet overslaan, die ik ter ere van Lisette wilde lopen, zoals de Mescher Bergloop, De Oudejaars Run Heerlen en de Sylvesterloop in Elsloo. Maar doorgaan betekent een groot risico op een chronische blessure en dan kan ik alles vergeten. Mak als een lammetje volg ik dus de instructies van de fysio. Op 8 januari krijg ik weer de naaldtherapie in beide benen en dan langzaam wordt er weer een start gemaakt met de terugkeer naar het wedstrijdveld, waarbij ook Crossfit ingezet wordt. Ik hoop van harte dat de Marathon van Rome haalbaar zal blijken. De voorbereiding omvat normaal zo’n honderd dagen en die heb ik niet meer.
Nu dat ik weinig kan doen aan training, ga ik regelmatig met mijn nichtje (dochter Luce) naar de bios, gaan we met de familie uit eten en dat soort dingen. Laatst zat ik met Jan samen en kwamen we tot dezelfde conclusie. Dat wij achter zijn gebleven en onze geliefde erg missen is zwaar, maar hoe het voor de kinderen moet zijn en de ellende en pijn, die de meisjes zelf hebben moeten doorstaan, dat is wat ons een immense pijn bezorgt. Iedere keer hoor ik Lisette zeggen: “Nou dit was het dan…” , voordat ze de bolus Midazolam kreeg toegediend. Ik probeer me dan in haar te verplaatsen en wat er in godsnaam in haar moet zijn omgegaan. Wat heeft ze gevoeld, wat heeft ze gedacht..
Toch moeten we verder en met de kerst waren we allemaal samen. We hebben net als vorig jaar lootjes getrokken en het was zoals vanouds, de surprises raden, gedichtje voorlezen en kadootjes uitpakken. Maar hoe goed ook iedereen zijn best deed, ook in de gezinssfeer voelde het leeg. Je probeert op alle mogelijke manieren het gat te repareren, maar het is zoals de Engelsen zeggen, damaged beyond repair.
Vanavond luiden we het nieuwe jaar in, het wordt een last minute bijeenzijn, want we hebben nog niets geregeld, en anders luid ik het jaar samen met Lisette in, in de hoop dat het er iets beter gaat uitzien dan tot nogtoe.
Ik wil een ieder bedanken voor de steun die wij dit jaar hebben mogen ontvangen. Ik wil ook een ieder, die met de ziekte de maken heeft gehad of die op dit moment een gevecht er tegen voert, een hart onder de riem steken. Wellicht lukt het wel om te genezen, of probeer in ieder geval alles eruit te halen. Houd de moed erin, op naar 2018!
Wat heb ik respect voor jullie twee mannen. Beide de vrouw van jullie leven kwijt, de zusjes zijn wel weer saampjes. Zouden ze het fijn hebben en geen pijn meer hebbben bedenk ik mij dan nu. Ik denk erg veel aan jou en lisette. Ikzelf zit ook al vele jaren in het gevecht en mag de hoop niet opgeven. Maar een fase verder is weer aangebroken. En lees dan zoals nu ff weer de woorden en verhalen en kracht van jullie terug. En vooral wat de partner moet doorstaan. Jullie zijn zo machteloos. Mijn man vecht ook zo hard mee en gaan er samen maar weer voor. Dat deze site nog bestaat geeft ons enorm kracht om onze weg met toch hulp van jullie te doorstaan. Bedankt hiervoor. Ik wens jou je zwager, kindjes en de mensen die lisette ook zo lief hebben veel kracht en geluk voor 2018. Lieve groetjes Ingrid
Ik wens jullie heel veel geluk en een goede gezondheid in 2018. Dat alles mag uitkomen wat je nog wilt doen. Doe rustig aan dan komt het vast en zeker goed. 😘😘😘
Beste Rob petje af hoe je omgaat met het verlies ik hoop dat 2018 voor jou en Yasmin een sterk jaar mag worden X
Voor jou Rob en Yasmin en ook voor Jan en Cassidy zo veel meer gewenst dan de beste wensen voor dit nieuwe jaar. Dat alles heeft nog geen plek gevonden want er is ook zo veel te verwerken. Let goed op jezelf en eis niet te veel van jezelf. Allicht datje lichaam zegt hoe tot hier en niet verder. Rust voor je lijf en geest.
De allerbeste wensen voor het nieuwe jaar voor jou en je familie
Sterkte allemaal
Liefs Guus marion en Gavin
Een goed 2018 Rob! Voor jou en Yasmin!
❤️
🍀🍀🍀
Lieve Rob.. zoveel respect. Pas wel goed op jezelf. Stap voor stap. Ondanks het grote gemis van Lisette..toch de beste wensen en dat je met jouw dierbaren de kracht blijft delen en de liefde om er met zijn allen wat moois van 2018 te maken. Je doet t Super!👊
Lieve Rob ondanks alles wens ik jou we je familie toch een gelukkig, gezond en vredig Nieuwjaar en vooral sterkte. Dikke kus, Gwen
Hoi Rob, weer een emotioneel verhaal, de eerste keer voor alle dagen is moeilijk, want er is altijd weer de gedachte van…..weet je, de vorige keer was het samen met Lisette zo en zo. Maar ik wens je toch een fijn nieuwjaar en luister ook goed naar je lichaam, dus niks forceren want dan ben je straks weer terug bij af!!!
Groetjes ook voor Yasmin 😘😘😘👍👍👍
Beste Rob,
Met jouw doorzettingsvermogen zullen de oefenmarathon in Rome en de marathon in New York je zeker gaan lukken.
Ik wens je een fijne jaarwisseling en een gelukkig, gezond en sportief 2018.
Groetjes
Marion
Lieve Rob, ik zoek naar woorden, maar ik vind ze niet. En zucht heel vaak. ❤️🌟🌟❤️
Hey Robbie….
Het enige wat ik maar kan zeggen is..💖🖤🖤🖤💖
JohnnyBoy
Beste Rob en Familie jullie hebben hele zware jaren achter de rug dat is niet te beschrijven . Het is ook heel moeilijk nu ze er niet meer zijn . Maar ik weet zeker dat Lucienne en Lisette vanaf daarboven heel trots op jullie zijn . Wat een kanjers zijn jullie het heeft de tijd nodig maar het komt goed
Rob, heel veel geluk en goeie gezondheid gewenst in 2018.
Hugo en Nicole
Rob, Yasmin en familie…Ontzettend veel sterkte…Liefs Patrick & Jacqueline
Rob en familie het ga je goed in 2018, hoop op een stukje verlichting.
You never walk alone!!
jij ook de allerbeste wensen en dat alles mag lukken wat je je voorgenomen hebt voor 2018….
Rob, ik wens je een best en beter nieuwjaar,veel sterkte voor de toekomst .